Ard

Dzień chylił się ku zachodowi, las powoli cichł, wiatr nie ustawał, a ja siedziałam na przygotowanej platformie zbudowanej z dwóch blisko znajdujących się konarów przykrytymi gałęziami.
- Coś nie tak? -zapytałam cicho gdy Fersh zeskoczył obok platformy ciągle oglądając się na zachód, w kierunku horyzontu. Nasze siedzisko znajdowało się dosyć wysoko, można by rzec że tuż przy szczycie wzgórza który porastał ten las.
- Hmm... -zamyślił się, nawet nie odwrócił w moją stronę, co mnie tylko dodatkowo zmartwiło. Wstałam i podeszłam do niego starając się wypatrzeć coś co tak przykuło jego uwagę.
- Słońce zaczepiło się gór i nie chce zajść? -wyszeptałam mu cicho do ucha wybudzając go z transu.
- Desstro! -odsunął się raptownie robiąc mocno zdziwioną minę. - Kiedy nauczyłaś się tak zakradać? Myślałem że już śpisz...
- Czekałam na ciebie...
- Dziękuję... chodźmy już spać...
- Nie... powiedz mi co się dzieje... od samego początku gdy cię poznałam uśmiechałeś się, a teraz nie. Przecież wiesz że możesz mi ufać -przerwałam mu brutalnie, Fersh spuścił głowę, niczym skarcone dziecko. To zmroziło mi krew. On  n i g d y  się tak nie zachowywał... przynajmniej przy mnie.
- Desstro... -powiedział cicho po czym westchnął. - Dobrze... tylko... ufasz mi prawda? -podniósł wreszcie wzrok. Jego oczy były pełne przerażenia i bólu, który momentalnie przelał się na mnie.
- Tak, oczywiście -wymamrotałam cicho całkowicie zbita z tropu. Mężczyzna usiadł ociężale na platformie wbijając swój nieobecny wzrok w nieokreślony punkt na dole.
- Zanim mnie znalazłaś... byłem kompletnie innym czł... inną osobą -poprawił szybko. - nie nazywali mnie anielskim, ale diabelskim, więc ...boję się że moja przeszłość może mnie dosięgnąć tutaj. Nie przesiedzimy przecież całego życia w lesie prawda? Trzeba się też również zmierzyć z faktem że może wybuchnąć pożar, jakiś król zapragnie zasiedlić to miejsce... Ale tak całkowicie poza tym twoje drugie imię to wolność, to przecież widać. Musiałbym być potworem żeby trzymać cię tutaj... jak księżniczkę w zamku... przecież wiem, że jeśli nie zmienisz miejsca to na dłuższą metę zaczniesz się dusić
- Ale co to ma do rzeczy... chodźmy dalej w świat i... -uśmiechnął się do mnie smutno kręcąc głową.
- W tym rzecz że ty jesteś młoda i nieznana... w przeciwieństwie do mnie... przejdźmy do meritum... Wiesz cokolwiek o wrotach?
- Słyszałam o nich... ale nie. Nic nie wiem
- Proszę cię, a właściwie błagam... nie idź tam -powiedział grobowym tonem, co mnie nie zraziło.
- Tam mam cię szukać?
- Dess... nie! -jęknął przewracając oczami.
- Czyli tam będziesz...
- NIE!
- To powiedz co się tam dzieje?!
- Tam jest niebezpiecznie! To jedne wielkie cmentarzysko! Wiem że któregoś dnia wszystkich nagle zacznie tam ciągnąć i wiem jak się to skończy dla większości, która tam dotrze. Chcę mieć pewność że będziesz bezpieczna... Obiecujesz?
- Obiecuję -westchnęłam siadając obok niego.
- Wiesz... chcę żebyś mnie zapamiętała takim jak o mnie mówisz... wiecznie uśmiechnięty...
- Fersh... -mężczyzna uśmiechnął się sennie nachylając się do mnie.
- Desstro... -mruknął zmęczony, w jego oczach coś się czaiło, świat wokół mnie zakołysał się i... jakby przygasł. -...moje prawdziwe imię to Fersherih trzeci Zielony... zaklinam cię byś nie pamiętała tego co do ciebie mówię, ale nie zapomniała. Przypomnisz sobie w momencie w którym przedstawię się ponownie tobie lub tak byś mnie słyszała... Proszę... nie znienawidź mnie...
- Nie potrafię nienawidzić -bąknęłam mrużąc oczy. Fersh pocałował mnie w czoło.
- To dobrze... słodkich snów -jego szept ledwie co przebił się przez pochłaniającą mnie ciemność, z tego pamiętałam tylko jego mgliste i smutne spojrzenie, ale temu obrazowi towarzyszył pisk. Jakby mnie ogłuszono...
To był mój ostatni wieczór z Fershem przed tym jak zniknął.
Pierwsze dwa miesiące były dla mnie ciężkie. Czułam się tak jakby ktoś oderwał mi pół duszy, a potem uciekł śmiejąc mi się w twarz, podczas gdy ja starałam się gonić chciwego złodzieja, ale ciągle dostawałam zadyszki i rzezimieszek znikał na horyzoncie.
W końcu pogodziłam się ze smutnym faktem że mój wspaniały anioł postanowił dołączyć do moich rodziców. Nie dlatego że miałam niejasną pewność że mój ukochany umarł, ale dlatego że on nie chciał żebym się z nim spotkała ponownie. To nadal bolesne, ale same wspomnienia o nim są kolorowe, więc teraz, będę przeć naprzód. Będę szukać tajemnic, rozdawać wiewiórkom orzechy, pomagać ludziom, gonić się z wilkami, rozjaśniać dzień przechodniom, pływać po bezkresnym morzu... jeśli kiedykolwiek natknę się na wysokiego mężczyznę w płaszczu z krokodylich łusek... będę go goniła... jestem Desstro, Córa wiatru... trudno żeby taki ktoś stał w miejscu... prawda?